Dat de coronaperiode onze arbeidsmarkt heeft veranderd, zijn we het wel over eens. Dat we daar allemaal over klagen, daar heb ik me ook wel eens schuldig aan gemaakt.
Maar af en toe hè, zo af en toe, loopt er nog een parel bij je binnen. Je weet wel, zo’n 15-jarig meisje, een kind nog eigenlijk, maar met een enthousiasme waar een uitgebluste horecaondernemer weer rechtop van gaat zitten. Die gelijk wel wil blijven voor haar proefdag. Die zo dicht op je loopt als je haar de bar wil laten zien dat ze struikelend achterover slaat omdat de koelingen altijd naar je toe opengaan. Weet zij veel.
In mijn 20-jarige carrière heb ik diverse malen het geluk gehad, dat er een Greetje, een Lotte en een stel zusjes De Jong binnenwandelden. Greetje kwam bij ons in VMBO 2 een snuffelstage doen. Ze wist helemaal niets toen ze binnen kwam, maar liep na een week met een dienblad balancerend tussen de bruidsgasten door. ‘Heb ik thuis geoefend, met een tennisbal, zoals je zei!’, met een glimlach van oor tot oor.
Greetje wilde graag blijven na haar stage, maar ik zei dat ze nog even moest wachten tot ze één jaar ouder was. Op 25 september in de ochtend belde ze me op. ‘Ik ben jarig vandaag Kim, 15 dus, wanneer kan ik beginnen?’
Lotte kwam uit ons eigen Oldeberkoop. Ze kwam solliciteren in een gestipte rok met schoenen eronder alsof ze zo uit Grease was weggelopen. Een baantje in Lunia leek haar wel handig, want ze woonde om de hoek. Haar vader was onder andere voorzitter van plaatselijk belang dus iedereen kende Lotte. En Lotte was een hele slimme meid, die had het vak snel begrepen. En ze praatte oprecht geïnteresseerd met iedereen. Iedereen wilde een tafel boeken als Lotte aan het werk was.
En dan waren daar nog de zusjes De Jong: Gea en Christine. Ontbijtkanjers. Dochters van een melkveehouder. Als zij een ontbijtdienst draaiden, sliep ik heerlijk. Nooit hebben ze zich verslapen. Nooit waren ze afwezig. Natuurlijk waren ze wel eens niet zo fit, of ze waren druk met school, maar dan kwam de ander gewoon! Werd zomaar geregeld.
Soms dan vraag je je af, waar zijn die pareltjes gebleven?
Ik heb er nu weer eentje. Vriendinnetje van mijn dochter van de hockey. 15 jaar. Prachtige meid. Megasportief. Meldde zich één keer ziek omdat ze de dag ervoor een halve marathon had gerend en haar voeten helemaal open lagen. De dag erna was ze er weer. Ze rent voor de gasten over het terras. ‘U wilde nog een extra suiker bij de latte, geen probleem.’ Ze zou het ver kunnen schoppen in de horeca. Of in de sportwereld. Want naast hardlopen doet ze ook nog tennis en voetbal. Het is een parel, maar ze gaat kiezen voor haar sport. Helaas.
Maar houd vol collega’s, ze bestaan nog. Echt. En soms loopt er zomaar eentje bij je binnen.
Meer Kim Linse?
Kim Linse is de nieuwste columnist van Hospitality Management. Lees haar column hier. Tevens is ze eigenaar van Hotel Restaurant Lunia in het Friese Oldeberkoop.
Blijf op de hoogte!
Twee keer per week het actuele en relevante hotelnieuws in uw mailbox? Registreer hier voor onze gratis digitale nieuwsbrief en blijf op de hoogte.
