Eindelijk hebben we onszelf weer naar beneden weten te praten. Gebazel over een nieuwe economie die alle aardse beginselen van ‘wat omhoog gaat moet weer neerkomen’ compleet zou veranderen heeft het een tijd tegengehouden, maar staan we weer ‘met beide benen op de grond’.
Halverwege vorig jaar werd het begin van het einde ingezet door een paar omvallende internetbedrijfjes, die zich iets te luchtig hadden gefinancierd. Die waren toch wel door het ijs gezakt, maar na een periode waarin het langer dan normaal goed gaat, wordt zoiets heel nadrukkelijk aangegrepen om eindelijk te kunnen zeggen: ‘Zie je wel? Zei ik het niet?’ - We konden kennelijk niet geloven dat we een permanente structurele groei zouden kunnen creëren. Daarom werd ieder stofje op de lens van het vergrootglas tot reuzevlek verklaart.
Volgens Aristoteles zijn er drie overtuigende overredingsmiddelen: ETHOS (een begrip dat onder meer het karakter, de waarden en de persoonlijkheid van iemand omvat; dat is nodig om publiek te trekken); PATHOS (waarmee een hele reeks ervaringen wordt aangeduid die de spreker en het publiek delen; dat is nodig om het vertrouwen van het publiek te winnen); LOGOS (waarmee de kwaliteit van de argumenten bedoeld wordt, en de manier waarop ze worden toegepast).
Goede sprekers genoeg, argumenten genoeg, maar de ‘pathos’ is toch wel lastig. Op het StADsymposium in Amsterdam was het zaak om Amsterdam de grond in te praten. Nu, dat is niet zo moeilijk, want de argumenten liggen daar op straat (letterlijk en figuurlijk). Alle sprekers leefden zich heerlijk uit, en iedereen was het roerend eens: het kan alleen maar slechter gaan in Amsterdam de komende jaren. Aangezien Amsterdam toonaangevend is voor de hotellerie in Nederland, is het logisch om te veronderstellen dat het hele land er wel achteraan zal hobbelen. De varkenscyclus heeft zijn werk weer gedaan!
Waarom hebben we niet gesproken over de waarde van de huidige investeringen? ‘Je houdt je pas echt serieus met de toekomst bezig als je alles investeert in het heden,’ zei de Franse filosoof Albert Camus in 1951. Wat zal Amsterdam mooi zijn over vijf jaar!
Als nasleep van de positieve ontwikkelingen van de afgelopen jaren is bij investeerders, banken, beleggers en gemeenten steeds serieuzere interesse gegroeid in hotelontwikkeling. Allengs is bij velen een positieve houding ontstaan, dankzij kreten als bezettingsgraad, gemiddelde kameropbrengst en GOP. Gemeentes hebben mooie nota’s geschreven waarin staat dat er toch zeker een vijfsterrenhotel van 200 kamers bij moet.
Ontwikkelaars vinden dat mooi en gaan ermee op stap naar ketens. Die zeggen: ‘Laat dat maar eens onafhankelijk onderzoeken.’ Vervolgens moeten onderzoekers de gemeente en de ontwikkelaar gaan vertellen dat het echt geen zin heeft om een superluxe vijfsterrenhotel midden in een polderlandschap neer te zetten waar tegenwoordig zelfs geeneens meer koeien staan.
Verontwaardiging is dan je deel: het gaat toch zo goed in de hotellerie? Dan sta je toch weer een doemverhaal af te steken over een Amerikaanse recessie en over MKZ, om vooral duidelijk te maken dat niet alles overal kan, en zeker hotels niet. Ik ga me toch maar eens wat meer in de moderne filosofen verdiepen.
HM302001
