Bronkhorst is het kleinste stadje van Nederland. Deze bescheiden, maar fraaie verzameling boerenbedrijfjes, huizen, ateliers en horecagelegenheden - keurig rondom een kerk gedrapeerd - heeft geen stadsmuur of wallen, maar wel stadsrechten. Van het ooit zo vermaarde kasteel Bronkhorst, gelegen aan de IJssel, is niets meer over: het laatste restant werd gesloopt in 1828. Niets herinnert aan de tijd toen de heren van Bronkhorst, verwant aan de Hoeksen, een felle strijd met de Heeckerens voerden (vanaf 1349). In de niet ver weg gelegen toren van Nijenbeek - nu een ruïne - sloot ene Eduard zijn broer Reinald III tien jaar lang op...
Tot dat soort tactieken hoeft Arvid Oechies, eigenaar van De Gouden Leeuw, zijn toevlucht niet te nemen, want zijn hotel krijgt gasten genoeg. Dat wil zeggen... tot voor kort, want oude tijden lijken te herleven in de IJsselvallei: afgezette wegen, ‘belegeringen’ en ‘bloedbaden’. De strijdkreet luidt: ‘MKZ!’ De vijand heet Brinkhorst, de Grote Ruimer.
Zure druiven
Oechies (32) is nog maar drie jaar een burger van dit stadje: in februari 1998 kwam hij terug uit Engeland, waar hij en zijn vrouw Wendie vier jaar lang woonden en werkten. Samen met haar ouders bestierden zij een hotel dat gevestigd was (en is) in een oud jachtslot van de Engelse koninklijke familie. Toen dat verkocht werd, heeft Oechies de nieuwe eigenaar nog even als adviseur geholpen met het opstarten van wat andere hotelprojecten; daarna lonkte het vaderland.
‘Na een maand kwam dit plotseling op de proppen,’ vertelt hij. ‘Het was een soort geheime verkoop. We kregen een fotoreportage en wat cijfertjes; we zijn toen een keer gaan kijken, en het was liefde op het eerste gezicht. In anderhalve maand was de zaak beklonken.’
Maar misschien lopen we - in dit artikel - iets te hard van stapel. Vermeld mag worden dat Oechies de Middelbare Hotelschool in Groningen met goed gevolg doorlopen heeft, en dat hij f&b-manager in Ibis Amsterdam Center geweest is. In Amsterdam bereikte hem een verzoek van zijn schoonvader: of hij diens nieuwe aanwinst in Engeland ‘op de rails zou willen zetten’.
Dat wilde Oechies maar al te graag, want hij was een anglofiel van kinds af aan: in de lieflijke delen van Albion - waar nu tienduizenden kadavers verbrand worden - had hij menig vakantie gevierd. Het plaatsje waar het hotel van zijn schoonvader stond, heet trouwens Brockhurst, of Brôchurst, maar dat zullen we gewoon beschouwen als een raar toeval, ofwel een ‘weird coincidence’.
De noorderling Oechies - want hij is van oorsprong een Fries - belandde dus uiteindelijk in Bronkhorst. Zoals gezegd, het was liefde op het eerste gezicht. Oechies: ‘In Friesland zeggen ze dat iets “smoel” moet hebben: een bepaalde uitstraling. Dat heeft De gouden Leeuw in ieder geval. Het bedrijf heeft nog zoveel mogelijkheden! In het begin waren de druiven wel een beetje zuur, want we hebben behoorlijk wat problemen aangetroffen toen we de zaak eenmaal gekocht hadden. We zijn twee jaar bezig geweest met het oplossen van die problemen: eerst moesten we een flinke sanering doorvoeren met betrekking tot het personeel; daarna konden we aan de slag om allerlei bouwtechnische gebreken te herstellen. Nederlandse makelaars doen er, in mijn ervaring, te weinig aan om het onroerend goed in een acceptabele staat af te leveren. In Engeland worden zowel de koper als de verkoper bijgestaan door een advocaat die geacht wordt alles goed uit te zoeken, tot en met zoiets als brandvoorschriften.’
Rendement uit kwaliteit
Sinds een half jaar kan Oechies bezig zijn met de schone taak waarvoor hij eigenlijk gekomen is: goed gastheerschap. Het lijkt tegenstrijdig, maar ‘het is niet allemaal meer mogelijk’ in De Gouden Leeuw. Oechies: ‘Er staat nu een ander product. We zijn selectiever geworden: niet langer die busladingen dagjesmensen die vanaf negen uur ’s ochtends het terras bevolken. Onze hotelgasten - we zijn een driesterrenhotel geworden - moeten in alle rust tussen acht uur en twaalf uur gebruik kunnen maken van de gelagkamer en het terras. Vanaf twaalf uur laten we de passanten toe, tot vijf uur. We willen af van de bitterballencultuur. Ons uitgangspunt is rendement.’
Bronkhorst heeft behoefte aan kwaliteit, volgens deze hôtelier. ‘Het valt een aantal inwoners van deze gemeente best zwaar om dat te begrijpen’, zegt hij, ‘maar er bestaat nu eenmaal zoiets als een ondernemersvisie. Bij een verhoging van de kwaliteit zullen ook andere bedrijven in Bronkhorst welvaren. Het valt overigens niet mee om het allemaal onderling op elkaar af te stemmen: er is gelukkig wel een jongere generatie ten tonele verschenen die wat meer open staat voor dit verhaal.’
Het restaurant van De Gouden Leeuw had vóór Oechies’ komst al een goede roep in de wijde omgeving; het hotelgedeelte liep eigenlijk wat achter. ‘Vandaar dat we zo’n anderhalf jaar geleden de beslissing hebben genomen om het hotel ingrijpend te renoveren,’ verklaart hij. ‘Van de acht kamers hadden slechts twee een eigen douche en toilet. We hebben nu zes luxe kamers: twee op het niveau van een suite; vier gewoon luxe. Daarbij hebben we de wensen van onze beoogde gastenkring - Duitsers - voorop laten staan. Bovendien zijn we toegetreden tot Romantikhotels International.’ (Een samenwerkingsverband van circa 80 hotels in Europa.) Ons lidmaatschap van Romantikhotels hebben we binnen een jaar terugverdiend door vooral publiciteit op het internet. Tachtig procent van de verzoeken om informatie komt via de website van Romantikhotels binnen. Er kan ook online geboekt worden. Dat zijn allemaal gegarandeerde boekingen, dus we moeten dagelijks onze kamergegevens in het systeem invoeren. Dat werkt heel goed.’
Rozen met doornen
Romantisch zijn de kamers beslist: ze zijn ingericht in Engelse countrystyle, en allemaal verschillend. Oechies: ‘We hebben geprobeerd om huisjes in een huis te creëren. Elke kamer heeft een eigen naam en een deurklopper. De balkenconstructies herinneren aan het verleden; de ISDN-aansluitingen zijn een buiging naar het heden. Je zult hier geen kartonnen hanger op een deur aantreffen met ‘Niet storen’: alle kamers hebben een leeuwtje - genaamd Bronkie - dat ze voor de deur op de gang kunnen zetten. Verder hebben we port en mineraalwater op de kamers staan. Dat is allemaal goed aangeslagen: we hebben een paar leuke artikelen gehad, en een bezetting van 60% gerealiseerd. We hebben overigens de regel ingesteld dat, wanneer men hier vrijdag of zaterdag wil overnachten, men in ons restaurant moet dineren.’
De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat Oechies niet op louter ‘leuke artikelen’ kan terugkijken: in de restaurantgids Lekker, editie 2001, stond zelfs een vernietigende recensie. Restaurantgasten zouden ‘weggeblaft’ en genegeerd worden. Ook een passerende streekgenoot maakte van zijn hart geen moordkuil: hij liet weten allesbehalve gecharmeerd te zijn van de nieuwe Gouden Leeuw.’
Oechies ziet dat wat anders: ‘Ik ben de Engelse stijl gewend; daar is men directer. In de omgang met Nederlandse gasten ben ik wellicht wat te direct geweest. Overigens worden mensen die in de horeca werken, in Engeland met meer respect behandeld dan in Nederland.’
Over de personeelsproblemen binnen de horeca is Oechies ook behoorlijk direct: ‘Sinds de invoering van het nieuwe systeem binnen het onderwijs, is de motivatie bij de leerlingen ver te zoeken. Ik heb hier leerlingen gehad die alleen houseparties in hun hoofd hadden. Werken betekende voor hen hooguit: van maandag tot en met vrijdag; van negen tot vijf. Verder zo veel mogelijk vertier eromheen. Dat komt het horecaproduct in Nederland uiteraard niet ten goede. Franse terminologie leren ze ook niet meer; aan vakkennis ontbreekt het hen ten enen male. Men discussieert meer over wie het balletje uit de muis heeft weggehaald, tijdens de computerlessen, dan over een menukaart.’
Omzetverlies
De Engelse inrichting van de hotelkamers sluit in ieder geval leuk aan op het bijna belendende Dickens-museum. Het mag geen verwondering wekken dat Nederlandse zakenmensen hun Britse relaties graag in Bronkhorst onderbrengen. Oechies richt zich in toenemende mate op de zakelijke markt. ‘We zien inmiddels een toename in het aantal vergaderingen,’ zegt hij. ‘Zakenmensen zoeken steeds meer naar vergaderruimtes waarbij zij ook kunnen overnachten.’
Momenteel haalt De Gouden Leeuw circa 75% van de omzet uit de f&b. Oechies: ‘Daar willen we wat meer evenwicht in scheppen. Om dat te kunnen bereiken, hebben we eerst het kostenverhaal moeten reorganiseren: toen we hier begonnen, zaten we op een “foodkost” van 45%; dat is teruggebracht tot 31%, waarbij we op een winstpercentage van 70 zitten.’
Om ‘break-even’ te draaien, moet Herberg de Gouden Leeuw een omzet halen van minimaal 180.000 gulden in de maand. Per jaar dus zo’n 1,8 tot 1,9 miljoen. Het afgelopen jaar mocht 1,8 worden genoteerd; dit jaar zou het bedrag hoger zijn uitgevallen, ware het niet voor externe factoren: personeelsgebrek (daardoor het niet kunnen ‘herbergen’ van feesten en partijen) en natuurlijk MKZ. Oechies: ‘Het gemiddelde verblijf van een hotelgast is hier twee nachten. Soms blijven ze wat langer, wanneer ze bijvoorbeeld op de fiets de Veluwe willen bekijken.’ - Tsja... dat zit er even niet in, dankzij het virus dat, via een tussenstation in Frankrijk, uit Engeland overgewaaid is.
Aangezien er paal en perk gesteld is aan allerlei vervoersbewegingen, worden vergaderingen afgezegd; en feesten zijn deze lente niet echt ‘gepast’ in dit deel van de Achterhoek. Op de deel (dorsvloer) van De Gouden Leeuw kunnen normaal gesproken 130 mensen ‘a very good time’ hebben, maar feestgangers zoeken momenteel hun heil elders. ‘De een zijn dood is de ander zijn brood,’ verzucht Oechies. ‘Straks zullen er ongetwijfeld leuke hotels voor een heel zacht prijsje te koop staan.’ - Zo’n vaart zal het met zijn herberg niet lopen.
HM302001
